Beste vrienden,

Het warme weer is begonnen — de zon is heerlijk en nog niet beestachtig heet. Maar, op een bijna lenteachtige manier, ervaren we een gevoel van vernieuwing. Na maanden van lockdown en quarantaine, gaat Israël beetje bij beetje weer open. We reizen nog steeds niet naar het buitenland en bezoekers komen niet binnen, maar we zijn in ieder geval begonnen elkaar weer te zien, met zorg buiten en met gezichtsmaskers op. De kinderen zijn weer naar school gegaan, de dagopvang en de kleuterscholen zijn weer terug, in ieder geval parttime. Maar we stellen allemaal dezelfde vraag – wat zijn de blijvende gevolgen van deze gekke pandemie?

Ik heb het heel druk gehad terwijl het werk van CFOIC Heartland doorging, ieder van ons werkte vanuit zijn eigen huis. Maar wat voor mij het moeilijkst was, was het gebrek aan persoonlijk contact met degenen die ik het meest liefheb. We hebben twee zonen die met hun gezin in onze stad wonen en we hebben ze van tijd tot tijd kort en van een afstand kunnen zien. Maar we konden geen tijd doorbrengen met onze kleinkinderen, met ze spelen en ze omhelzen. Ik heb mijn moeder meer dan twee maanden niet gezien en ik kon mijn twee kinderen en hun gezinnen die verder weg wonen niet bezoeken.

Onze synagogen blijven gesloten. Zoveel van wat we zijn wordt bepaald door ons gemeenschapsgevoel. En onze gemeenschap is als een uitgebreide familie. We zien elkaar elke week in de synagoge en de meeste mannen elke dag. En terwijl we daar zijn om te bidden, ontmoeten we elkaar na het gebed – bijpraten, geluidjes maken voor de nieuwe baby’s en de nieuwe bruidjes en bruidegoms feliciteren. Zelfs degenen met wie we niet mogen babbelen op een bepaalde Sjabbat zijn mensen die we gewend zijn te zien, en de wetenschap dat ze er zijn versterkt ons gevoel van veiligheid. We zijn één gemeenschap en we betekenen iets voor elkaar.

Er was en is nog steeds een groot gevoel van solidariteit tussen ons allen in Israël, omdat we voor dezelfde uitdagingen staan. En hoewel we gewend zijn aan politieke en ideologische argumenten die soms behoorlijk fel kunnen worden, als het gaat om familie en gemeenschap, is er geen enkel argument. We zijn een zeer gezinsgerichte samenleving. We hebben allemaal hetzelfde gat in ons hart gevoeld toen we de afstanden die we moesten bewaren voor onze geliefden, ouders, kinderen en kleinkinderen betreurden.

Als ik naar de toekomst kijk, is er een groot vraagteken in mijn gedachten over hoe lang ons leven zal worden beïnvloed door dit virus. Maar op de een of andere manier moeten we in staat zijn om terug te gaan naar waar we waren. We moeten in staat zijn om onze kinderen en kleinkinderen te knuffelen, onze vrienden persoonlijk te ontmoeten, te genieten van wat waar en echt is in onze relaties met elkaar. En in onze relatie – de uwe en de mijne. De uitdagingen zijn groot, maar ik hoop dat u vandaag met mij zult bidden om een einde te maken aan deze bedreiging van onze mogelijkheid om elkaar aan te raken, om elkaar in het gezicht te kijken en tegen elkaar te zeggen – u bent speciaal voor mij. En jij bent speciaal voor mij. Ik hoop alleen dat ik dat ergens binnenkort persoonlijk tegen u kan zeggen.

Hoogachtend,

Sondra Oster Baras
Directeur