Als ik deze brief schrijf hebben we net de jaarlijkse herdenking achter de rug die vooraf gaat aan de viering van Israëls onafhankelijkheidsdag. Deze gebeurtenissen in het voorjaar, na het Paasfeest, scheppen een unieke sfeer in Israël. Een week na de paasvakantie gedenken we dat 6 miljoen Joden vermoord werden door de Nazi’s en hun trawanten in Europa zo’n zeventig jaar geleden. Een week daarna gedenken we de soldaten die gevallen zijn tijdens de vele oorlogen en gevechten die Israël moest voeren om zich te beschermen tegen haar vele vijanden. Op dezelfde dag denken we aan de burgerslachtoffers die gedood werden door het brute terrorisme dat de afgelopen decennia zo overal aanwezig is geworden in Israël. En de dag daarop vieren we het wonder van de wedergeboorte van de Natie Israël in ons eigen land, de stichting van de  staat Israël.

Het is goed en gepast dat we ons de prijs herinneren die we allen betaald hebben, en in het bijzonder de prijs die betaald is door de gezinnen van de gevallenen, zodat we in ons eigen land konden leven in vrijheid en in waardigheid. Ook als we in de synagoge samenkomen om God te loven voor zijn wonderlijke goedheid om ons volk te gedenken en dat Hij zijn beloften houdt om ons thuis te brengen in het land Israël, moeten we hen niet vergeten die niet in staat zijn geweest om te genieten van deze beloften, die afgesneden werden in hun jeugd voordat zij de kans hadden om zelf weer kinderen te krijgen.

Terwijl ik deze brief schrijf is mijn eigen zoon actief in zijn reserve-dienstplicht, hij patrouilleert aan de zuidgrens van Israël, voortdurend waakzaam voor vijanden die ons proberen kwaad te doen. Het stopt nooit echt, wel? Er zijn altijd weer mensen die de wapens moeten opnemen zodat we ’s nachts rustig kunnen slapen en zodat onze kinderen zonder bang te zijn kunnen spelen in onze parken en speeltuinen.

Maar als ik denk aan het wonder van de staat Israël, dan besef ik dat we als een natie een vreugde geproefd hebben ver boven alles waar we ooit op gehoopt hebben. Maar deze vreugde draagt een verantwoordelijkheid met zich mee. Elke burger viert wat we bereikt hebben terwijl we onze verantwoordelijke opnemen voor de toekomst en misschien moet het zo ook wel zijn.

Jullie, als onze vrienden en supporters, hebben er voor gekozen om te delen in onze vreugde en verantwoordelijkheid. Jullie hadden ons gemakkelijk voorbij kunnen zien, terwijl je gewoon je leven leidt in je eigen land, zonder zorgen in de wereld. Maar jullie hebben besloten om Israël te omhelzen, om het volk uit te kiezen dat God verkoren heeft en u loopt samen met ons op, op een manier die diepe betekenis heeft.

Moge jullie altijd de kracht en de moed ontvangen om door te gaan in deze relatie met ons en moge de Here jullie zegenen voor alles wat jullie hebben gedaan.

Hoogachtend

Sondra Oster Baras
Directeur